Ο Χώρος στο Αστρικό Πεδίο και μετά το Σαρκικό Θάνατο
Αν και υποσχεθήκαμε να μιλήσουμε για την ώρα της Κρίσης στο Αστρικό Πεδίο, ειναι ισως προτιμότερο να καθυστερήσουμε λιγο αυτη την αναφορά και να αναπτύξουμε λιγο ακομα το περιβάλλον στο Αστρικό Πεδίο που προηγείται της Κρίσης, δηλαδή στην ουσία το Καθαρτήριο.
Ένας ωραίος τρόπος να προσεγγίσουμε αυτο το θέμα ειναι να δουμε πως λειτουργεί ο Χώρος στο αστρικό πεδίο. Γιατι απο οτι φαίνεται έχει κι αυτος ενδιαφέρουσες ιδιότητες όπως κι ο Χρόνος που αναφέραμε σε προηγούμενη ανάρτηση.Οδηγό μας θα έχουμε και πάλι τον Ρόντνεϊ Κολλιν αλλα όπως θα δουμε σε αρκετά σημεία αυτος θα επιβεβαιώνεται και από άλλους.
Μας λέει λοιπόν ο Ρόντνεϊ Κολλιν οτι για το συνηθισμένο άνθρωπο υπάρχει ενα προβλημα με το Χώρο στο αστρικό πεδίο. Και το πρόβλημα ειναι οτι στην ουσία ο Χώρος δεν υπάρχει.Κι οταν λέμε δεν υπάρχει εννοούμε οτι δεν ειναι αντικειμενικά καθορισμένος και ανεξάρτητος απο μας. Στο χωρο των τριών διαστάσεων οταν βάλω μια καρέκλα σε μια θέση, δεν αλλάζει θέση, ουτε μέγεθος, εξαϋλώνεται ξαφνικά, ουτε αλλάζει σχήμα. Ξερω οτι η καρέκλα ειναι εκεί ακούνητη και θα καταλαμβάνει τον ίδιο χωρο στο δωμάτιο κι αν φυγω και ξαναγυρίσω (προσοχή για το βρέφος αυτο δεν ειναι δεδομένο το μαθαίνει με παιχνίδια όπως το «τζααα»)
Στο αστρικό πεδίο ομως η καρέκλα δεν ειναι καθόλου σταθερή σε σχήμα. Ειναι σα να ειναι απο λάσπη και μόλις τη βάλω στη θέση της μετά απο λιγο αρχίζει και μου λιώνει.Για να διατηρήσω το σχήμα της καρέκλας θα πρέπει να καταβάλλω προσπάθεια και να ασκήσω τη βούληση μου. Και ναι, εδω γίνεται αυτο δηλαδή επηρεάζω το σχήμα της καρέκλας με τη θέλησή μου.Τι θα γινόταν ομως αν άφηνα την καρέκλα να καταρρεύσει; Αν άφηνα την ύλη της να καταρρεύσει; Αν το έκανα αυτο, θα μου αποκαλυπτόταν ένας κόσμος πισω απο το κόσμο, όπως στον Νηο στο Ματριξ που άρχισε να βλέπει τα bits and bytes πισω απ τις μορφές των πραγμάτων.
Στην ουσία θα έβλεπα οτι ο αστρικός κόσμος δεν ειναι οριοθετημένος σε συγκεκριμένο χωρο αλλα διατρέχει την ύλη του τρισδιάστατου κόσμου. Το κορμί μου μπορει το μισό να ειναι στο ενα δωμάτιο και το αλλο μισό στο αλλο σαν οι τοίχοι να μην υπάρχουν σαν ο υλικος κοσμος να ειναι επίπεδος και να μην ορθώνονται τοίχοι.
Για σκεφτείτε ομως έναν άνθρωπο που μόλις ήρθε απο τον υλικό κόσμο και έχει συνηθίσει στο να έχουν τα αντικείμενα αντικειμενικη μορφή. Αυτος αν διαπιστώσει οτι το σωμα του ειναι μισό περασμένο μες το τοίχο, οτι μπορει να ξεχειλώσει το χέρι του να φτάσει στη γωνία του δωματιου ενώ ο ίδιος κάθεται στην καρέκλα, οτι μπορει να διαπεράσει εμπόδια που στον υλικό κόσμο δε θα μπορούσε ειναι πιθανόν να πάθει ενα πανικό; Γιατι αυτο; Γιατι αν αφεθεί να του συμβεί αυτο φοβάται οτι θα του ξεφύγει το σωμα του. Οτι καθώς τεντώνεται θα μείνει κανένα κομμάτι του πισω απ τη γωνια, οτι αν περάσει μεσα απ τον τοίχο θα σφηνωσει εκεί η κάτι αλλο. Η ακόμη χειρότερα οτι αν η πυκνότητα του μειωθεί παρα πολυ θα εξαυλωθει και θα πάψει να υπάρχει.
Η συνείδηση του η υλική δεν τον αφήνει δηλαδή να σκεφτεί οτι μπορει να υπάρχει ύπαρξη χωρίς σωμα.
Καθώς φοβάται λοιπον την αποσύνθεση του καταβάλλει τεράστια προσπάθεια με όλη του τη βούληση να κρατήσει το κορμί του οριοθετημένο, τα αντικείμενα που ήξερε στη μορφή που είχαν και στον υλικό κόσμο κοκ.Αναλωνει όλη του την ενέργεια να φτιάξει μια φούσκα που όλα θα ειναι όπως τ άφησε κι όπως τα θυμάται στη γη. Και μπορεί βεβαίως να μείνει πολλα χρονια έτσι μέχρι να έρθει η ώρα της Κρίσης. Αν ειναι λιγο πιο ανοικτός στις δυνατότητες του αστρικού πεδίου ομως θα αφήσει πισω του την ανάγκη να έχει καθορισμένη μορφή και θ αρχισει να μετακινείται σαν ρευστή μορφή μεσα στο αστρικό πεδίο χωρις να δαπανά όλη του τη βούληση στο να κρατήσει σταθερή τη μορφή του. Αντίθετα με το ρευστό του σωμα θα δοκιμαζει να ενωθεί με άλλες υπάρξεις για να μοιραστεί την ουσία τους και μαζί μ αυτήν την εμπειρία τους. Θα μπαίνει στα σώματα τους για να έχει την εμπειρία (να πως γίνεται η κατάληψη απ τα πνεύματα) η θα περνάει μεσα απο διαφορετικές πυκνότητες ύλης και θα γελάει με το αποτέλεσμα που θα έχει η διαφορετική πυκνότητα πανω του που θα το νιώθει κάπως σαν γαργάλημα.
Αν καταφέρει να ζήσει έτσι θα καταλάβει οτι ειναι περιττή η περιχαράκωση γύρω απο το Εγω του Σώματος κι οτι ειναι πολυ πιο ενδιαφέρουσα η ένωση με άλλες μορφές για χάριν της εμπειρίας. Δε θα λέει όπως στον υλικό κόσμο κάτσε να σε γνωρισω για να ενωθω μαζι σου, αλλα θα λέει κάτσε να ενωθω μαζι σου για να σε γνωρίσω.
Η νοοτροπία αυτη όπως καταλαβαίνετε εχει και σημαντικό όφελος για τη συνειδηση γιατι απεμπλεκεται απ τα κολλήματα του Εγω απ τα δικο μου και δικό σου και όλα τα συναφή. Αυτο που έχει σημασία ειναι η εμπειρία κι αυτή αυξάνεται όσο περισσότερο ενωνομαστε με τους άλλους άρα η ομαδική ζωή ειναι απείρως πιο ενδιαφέρουσα απο την μοναχικη.
Κάπου εδω κολλάει και η αποψη του Σταινερ που είχαμε δει παλιοτερα οτι στον αστρικό κόσμο ο εγωιστής δεν μπορεί να δει τις άλλες οντότητες αλλα κλείνεται στον κόσμο του. Ενώ αυτος που χει μάθει να μοιράζεται, μοιράζεται και πιο εύκολα και το ίδιο το υλικό του κορμιού του.
Υπάρχουν ομως μας λέει ο Κολλιν κι αυτοί που ειναι ανεπίδεκτοι μαθησεως. Και μένουν προσκολημμενοι πιστα στις μορφές του υλικού κόσμου. Τι γίνεται μ αυτού; Θα το δουμε στην επόμενη ανάρτηση που θα χει το θέμα της Κρίσης.