Συνεχίζοντας το οδοιπορικό που ξεκινήσαμε βασισμένοι στην εργασία του Ροντνει Κολλιν μαθητή του Ουσπενσκυ για την μετα θάνατον ζωή αξίζει να δουμε τώρα τι ειναι αυτή η περίφημη Κρίση που συμβαίνει οταν παρέλθει ο κύκλος της αντιστροφης θέασης της ζωής μας (όπως είπαμε σε προηγούμενη ανάρτηση ο χρόνος δουλεύει εδώ αντίστροφα) κι ενώ οι περισσότεροι απο μας φοβούμενοι την απώλεια του εαυτού μας αρνούμαστε να αφήσουμε το σώμα μας να ρευστοποιηθεί στην αστρική του ύλη και δαπανουμε όλη μας τη βούληση να κρατήσουμε τη μορφή του παρομοια με όπως θυμόμαστε τον εαυτό μας στη γήινη περίοδο.

Κάπου εκεί λοιπον έρχεται η ώρα της Κρίσης. Εκεί κλείνει ο χρόνος παραμονής μας στο αστρικό πεδίο και για μια στιγμή παγώνουν όλα. Για μια στιγμή η ζωή μας με τη Χρονική φορα που τη ζήσαμε κι η ζωή μας με την ανάποδη χρονική σειρά που την αναπολησαμε στο αστρικό πεδίο ενώνονται σε ένα. Σε μια στιγμή βλέπουμε τη ζωή μας κι απ την καλη κι απ την ανάποδη και αιτια κι αποτελέσματα ενώνονται σε ενα. Τοτε λοιπον προκύπτει το ερώτημα: Θα δεχτούμε την καταφανη πλέον ετυμηγορία των αιτιων κι αποτελεσματων ή γαντζωμενοι στην αποψη μας θα αρνηθούμε να αλλάξουμε;

Αν δεχτούμε την ετυμηγορία φευγουμε ευθύς αμέσως για την.επομενη ενσάρκωση χωρις περαιτέρω καθυστερήσεις, για να μπορέσουμε να αλλάξουμε – διορθώσουμε ότι κάναμε λάθος. Αν ομως μείνουμε πεισματικά προσκολλημένοι στη δικη μας αποψη το Σύμπαν αναγκάζεται να μας υποβιβασει σε βαθμίδα. Λέει αφου έχεις κρυσταλλοιποιημενες απόψεις που δεν αλλάζουν θα πρέπει να αντιμετωπίσεις πιο σκληρές φυσικές δυνάμεις για να διαβρωθεί η αντίσταση σου. Κι επειδή αυτη η διάβρωση παίρνει καιρό αποσυρεσαι απο τις ανθρώπινες ενσαρκώσεις για κάποιο διάστημα κι αφου θες να εισαι σκληρός σα βράχος στις απόψεις σου επιστρέφεις στο φυσικό κόσμο ως … Βράχος.

Στην ουσία μας λέει δηλαδή ο Κολλιν ότι η περίφημη Κόλαση δεν ειναι παρα η πτώση στα Ταρταρα η τον Κάτω Κόσμο δηλαδή τον κόσμο των ορυκτών. Εκεί ως άλλοι Σισυφοι παραμένουμε χίλια χρονια μέχρι να διαβρωθεί η κρυσταλλοποιηση μας και να μας επιτρέπει αλλη μια ανθρώπινη ενσάρκωση. Γινόμαστε βραχάκι στη θάλασσα που το τρώει σιγά σιγά ο άνεμος και το κύμα.

Η προσέγγιση αυτή βέβαια διαφέρει παρασαγγας απο την πλατωνική και τη θεοσοφική που θεωρούν οτι τα χίλια χρονια τα περνούμε σε ανώτερα πεδία μέχρι να επανενσαρκωθουμε κι οχι στην κόλαση των βράχων. Να ομως που υπάρχει και μια άλλη οπτική γωνία στο θέμα που αντιστρεφει τις χρονικές αναλογίες και λέει οτι η ζωή στους ανωτερους κόσμους ειναι πιο σύντομη με τα μέτρα τα γήινα αλλα ο χρόνος εκεί κινείται πολυ πιο γρήγορα.

Εκτος απο τους ανεπιδεκτους μαθησεως τώρα και απ αυτούς που γυρνούν ευθύς αμέσως πισω στην ενσαρκωση υπάρχουν και κάποιοι άλλοι λιγοι που στο αστρικό πεδίο άφησαν τον εαυτό τους να ρευστοποιηθεί και να εισπράξει εμπειρίες και δεν προσπάθησαν να επιμείνουν στο Εγω τους.

Αυτοί οι λίγοι λοιπον τους δίνεται η δυνατότητα να προβιβαστουν σ έναν επόμενο κοσμο, τον πνευματικό. Και τι θα κάνουν εκεί;