Κατά τη φιλοσοφία του Στάινερ ο Χριστός υπήρξε μία ανώτερη οντότητα του πνευματικού μας Ήλιου που άρχισε την κάθοδο του στη Γη τουλάχιστον 5000 χρόνια πριν την ενανθρώπιση του. Η σημασία της ενσάρκωσης του στο Φυσικό Πεδίο, είναι ιδιαίτερη, καθώς έφερε το Θείο στο Χτιστό. Ενώ ως τότε οι άνθρωποι για να έρθουν σε επαφή με το θείο, έπρεπε να φύγουν από τον υλικό κόσμο και να ανέλθουν στο αστρικό, γινόμενοι συχνά βορά άλλων δυνάμεων που έδρευαν εκεί, μετά την έλευση του Χριστού ο άνθρωπος μπορεί να βρει πλέον τον Θεό στην ίδια τη Γη και Σκοπός του δεν πρέπει να είναι να αφήσει τον «κακό υλικό κόσμο», αλλά αντίθετα να κάνει μαζί με τον εαυτό του και τη Γη «καθ’ ομοίωσιν» του Θείου. Συνεπώς κατά τη φιλοσοφία του Στάινερ οποιαδήποτε άποψη που δεν αναγνωρίζει την ενανθρώπιση του Χριστού και ισχυρίζεται ότι υπήρξε μόνο θεός και όχι άνθρωπος, δεν μπορεί να είναι χριστιανική. Επιπλέον με αυτόν τον τρόπο αποδεικνύεται ότι παρά τις προσμίξεις που δέχτηκε στη φιλοσοφία του ο Στάινερ στη ρίζα του δεν υπήρξε ποτέ Γνωστικός. Διότι οι Γνωστικοί απλά δε δέχονται ότι ο υλικός κόσμος έχει αξία, ούτε ότι ένα Ον υπεράνθρωπο θα καταδεχόταν να έρθει σ’ αυτό το βρώμικο υλικό κόσμο. Και γι’ αυτό ισχυρίστηκαν ότι ο Χριστός υπήρξε μόνο Θεός και όχι ταυτόχρονα άνθρωπος.

Η διδασκαλία του Χριστού υπήρξε διαφορετική από άλλες με βάση την άποψη του Στάινερ και για άλλους λόγους.

1. Η πίστη στο Χριστό είναι πίστη στην Ύπαρξη του. Δεν μπορεί να είναι κανείς πραγματικά χριστιανός, πιστεύοντας απλά τη διδασκαλία της Αγάπης, χωρίς να πιστεύει στο «γεγονός» της ύπαρξης του Χριστού.

2. Η διδασκαλία του Χριστού είναι διδασκαλία καρδιάς, όχι Νου. Ο Χριστός δεν ήταν φιλόσοφος, ο χριστιανός δεν ζητείται να φιλοσοφήσει, αλλά να βιώσει.

3. Η μύηση στο Χριστιανισμό δεν είναι για να εξηγηθεί το παρελθόν αλλά είναι μύηση τελεολογική. Ο πιστός προετοιμάζεται για το μέλλον, για την Ανάσταση και Δευτέρα Παρουσία τις οποίες προγεύεται τώρα, δεν ενημερώνεται για την τάξη του παρελθόντος.

4. Η έλευση του Χριστού διεύρυνε το μοίρασμα της Αγάπης και το έβγαλε έξω από τους όμαιμους και τους ομόθρησκους και τους ομόγλωσσους. Ο Χριστιανός αγαπά τους πάντες, δεν αγαπά μόνο όσους καλύπτει το Εγρηγορός της κάθε Φυλής, Θρησκείας ή Οικογένειας.

5. Ο Χριστός μετά την Ανάσταση του δεν εξαφανίστηκε από το χώρο της Γης. Παραμένει στο Αιθερικό της Πεδίο, συνεπώς είμαστε σε θέση να τον έχουμε διαρκώς μέσα μας και να συμμεριζόμαστε την παρουσία του. Με τον τρόπο αυτό ο Χριστιανός βιώνει διαρκή παρουσία Χριστού και δεν αναπολεί απλά μία ιστορία που συνέβη πριν 2000 χρόνια.

Τις παρατηρήσεις αυτές με την ευκαιρία των επερχόμενων γιορτών μπορεί όποιος συμμερίζεται την παρουσία του Χριστού να τις αξιολογήσει και να τοποθετηθεί απέναντι τους.

Καλές Γιορτές να έχουμε όλοι.