Bάζουμε λέξεις πάνω στην δυσφορία και την ονομάζουμε ευφορία…
Κι έτσι εξασφαλίζουμε σίγουρα ότι η ζωή μας θα συνεχίσει να έχει εμπόδια…

Γιατί μάθαμε ότι κάθε φορά που κάθε φορά που καθόμαστε στα αυγά μας, παίρνουμε κάποιου είδους δευτερογενή επιβράβευση.

Κι έτσι η ασυνείδητη μας προτεραιότητα γίνεται το να έχουμε δίπλα μας ανθρώπους (no matter what). Κι αυτό γίνεται πιο εύκολα όταν κάθεσαι στα αυγά σου. Όταν ακούς τα παραγγέλματα (των άλλων).

Κι έτσι ενώ νομίζουμε ότι η επιτυχία συνδυάζεται με τα χρήματα και τα αγαθά και την ευτυχία, στην πραγματικότητα μαθαίνουμε από την οικογένεια ότι κάθε ένας έχει μία προσωπική ιστορία αποτυχημένης προσπάθειας να φτάσει εκεί που θέλει. Έτσι η προσπάθεια για την επιτυχία συνδέεται υποσυνείδητα με την αποτυχία. Συνδυάζεται με πόνο, με μοναξιά, με επίκριση, με τον φθόνο του κόσμου. Κι έτσι ενώ νομίζουμε ότι θέλουμε την επιτυχία, στην πραγματικότητα τη φοβόμαστε.

Άλλωστε ο φόβος της επιτυχίας είναι στην πραγματικότητα ο φόβος της ανεξαρτησίας.

Και μήπως να μιλήσουμε για την ανασφάλεια του «Μ’ αγαπάς;»

Μ’ αγαπάς; Δηλαδή είμαι σημαντικός για σένα; Δηλαδή δεν έχω κίνδυνο να σε χάσω; Γιατί νιώθω ανασφάλεια αν είμαι σημαντικός για σένα. Γιατί νιώθω ανασφάλεια αν θα σε χάσω. Μπορείς να μου δείξεις με κάποιον τρόπο ότι είμαι σημαντικός για σένα; Μπορείς να μου δείξεις ότι δε θα σε χάσω; Μπορείς να μου δείξεις ότι θα είσαι εδώ για πάντα;

Αυτή είναι η αγάπη μέσα από την ανασφάλεια μας. Την πεποίθηση μας ότι δεν αξίζουμε την ευτυχία.