Και ακούστηκε η άποψη :
——————————–
Ο δρόμος των Λευκών Ηρώων είναι πάντα δύσκολος. Δεν έλεγε τυχαία ο μύθος στον Ηρακλή ότι είναι δρόμος στενός και ανηφορικός. Ο Λευκός Αντιπρόσωπος δεν πιέζει, ούτε εκβιάζει, ούτε επιβάλλει τη θέληση του σε κανέναν. Δουλεύει ομαδικά, επιδιώκει τη συναίνεση και την ομοφωνία και πρέπει να έχει γερό στομάχι και μεγάλη υπομονή να περιμένει, να περιμένει και να περιμένει μέχρι να γίνει σε όλους συνείδηση αυτό που ο ίδιος θεωρεί αυτονόητο. Η προσπάθεια να εκβιάσουμε ένα αποτέλεσμα, να πιέσουμε για την ολοκλήρωση του, να παρέμβουμε στις αποφάσεις άλλων χωρίς την άδεια τους και να θεωρήσουμε δεδομένη τη στάση τους είναι όλα στοιχεία που μας παρασύρουν στη Σκοτεινή Πλευρά. Γι’ αυτό όσοι έχετε διαλέξει το Λευκό Δρόμο, μην παραπονιέστε. Αν ήταν εύκολος, θα τον διάλεγαν όλοι. Αναρωτηθείτε, αν εσείς έχετε τη δύναμη να τον αντέξετε κι όχι, αν οι άλλοι είναι κατάλληλοι να σας βοηθήσουν.

Ο Σκοτεινός Ήρωας διακρίνεται από την άλλη εύκολα από 2-3 σημεία… Συνήθως δεν πιστεύει στη Συλλογικότητα, όμως έχει πάντα δίπλα του ένα Βοηθό, τον οποίο συνήθως πιέζει ασφυκτικά σε Πειθαρχία. Και τον οποίο συνήθως χρησιμοποιεί και ως Ασπίδα απέναντι στους αντιπάλους. Τον οποίο όμως παράλληλα είναι έτοιμος οποιαδήποτε στιγμή να αναλώσει, για να τον αντικαταστήσει από άλλον καλύτερο. Όταν διακρίνετε τέτοιες μορφές, να προσέχετε τις πράξεις τους κι όχι τα λόγια τους. Η Σκοτεινή Πλευρά χειρίζεται το Νοητικό με τέλειο τρόπο και μπορεί εύκολα να ξεγελάσει. Οι Πράξεις μόνο θα αναδείξουν το Χρώμα της, όχι τα Λόγια της.

Κι ακούστηκε η ένσταση:
—————————–
Πρέπει άραγε «λευκός ήρωας» να συνεργάζεται σκοτεινούς; Ή πρέπει να προστατεύει τις δυνάμεις του; Μήπως οι κατάλληλοι άνθρωποι, στον δικό τους χρόνο έρθουν από μόνοι τους σε εκείνον; Ή θα πάει εκείνος σε αυτούς; Μήπως για να γίνει αυτό πρέπει να διατηρήσει καθαρή την ενέργεια του; Δεν έχει νόημα να περιμένει κάποιος να τον καταλάβουν οι άλλοι. Το να περιμένεις να γίνει η αλλαγή είναι συχνά μια παγίδα του σκότους. Ο στόχος πρέπει να είναι η δημιουργικότητα.

Και δόθηκε η απάντηση:
————————-
Ο Λευκός αντιπρόσωπος, δεν μπορεί να λειτουργήσει με αποκλεισμούς, γιατί τότε αρνείται την ίδια τη νότα του. Αυτό που λες συμβαίνει μόνο, όταν ο Σκοτεινός παραβιάσει το πρωτόκολλο αμοιβαιότητας και πάρει περισσότερα από όσα θα δώσει. Όλοι γνωρίζουμε ότι θα φτάσει εκεί, όμως δεν μπορούμε να πάρουμε μέτρα παρά μόνο όταν πραγματικά το κάνει. Αυτή είναι η φύση του φωτεινού, να δίνει ευκαιρίες. Όπως στο δικαστήριο, δεν μπορείς να καταδικάσεις κάποιον παρά μόνο, αφού γίνει το έγκλημα. Όσο παραμένει πρόθεση, είσαι υποχρεωμένος να αναγνωρίσεις το τεκμήριο της αθωότητας. Παρόλο που πονάει. Παρόλο που φωνάζει ¨αδικία¨.
Έχεις δίκιο όμως σε ένα πράγμα. Όσο συνεργάζεσαι με ένα σκοτεινό, πρέπει πάντα να προστατεύεις τους αμάχους και τους ανθρώπους σου.
Η απόσυρση ωστόσο και η αποφυγή σύγκρουσης με το κακό, μεταφυσικά λογίζεται ως άρνηση να πάρουμε θέση. Αυτό δεν αρέσει γενικά στο Σύμπαν και θα οδηγηθούμε σε καταστάσεις που θα αναγκαστούμε να συγκρουστούμε, θέλουμε δε θέλουμε.
Βλέπεις για το Σύμπαν καλό και κακό είναι δυο πλευρές του ίδιου πράγματος. Ο διαχωρισμός γίνεται για να αναγκαστούμε να επιλέξουμε και μέσα από αυτό να γίνουμε πιο συνειδητοί. Αν αρνηθούμε τη σύγκρουση, στην ουσία λειτουργούμε εν μέρει εγωιστικά, γιατί λέμε, εγώ γιατί να χάσω τη νότα μου, καλά δεν είμαι εδώ που είμαι; Όμως τη νότα στην έδωσε το σύμπαν για να την κάνεις κάτι, όχι να την κρατήσεις για σένα. Είναι φυσικά πολύ καλά κρυμμένο και πολύ λεπτό το εγωιστικό κίνητρο εδώ, αλλά υπάρχει. Δύσκολο να το παραδεχτούμε φυσικά, καθώς όλοι μας είμαστε άνθρωποι.

Και επανήλθε η ένσταση :
———————–
Μήπως το να περιμένει κανείς είναι πολύ συναισθηματικό, επηρεάζεται από την αγάπη και τη συμπόνια; Μήπως το να υπομένει κάποιος στωικά και να μη μιλάει καταλήγει να αναλώνει τις δυνατότητες του σε όχι καταστάσεις που δεν αξίζουν επειδή φοβάται την σύγκρουση με κάποιον; Μήπως πρέπει να δρα χωρίς να περιμένει συναινέσεις; Μήπως το να παίρνει θέση πρέπει να γίνεται ανεξάρτητα από την απόφαση των άλλων; Αντί να περιμένει τη σύγκρουση μήπως πρέπει να παίρνει εκείνος την πρωτοβουλία και να γίνεται παράγοντας αλλαγής, αντί να αντιδρά στις πρωτοβουλίες των σκοτεινών; Μήπως τηρώντας τον κώδικα αρχών του γίνεται παράδειγμα προς μίμηση έτσι κι αλλιώς, ανεξάρτητα από τη στάση των άλλων; Μήπως γίνονται φορείς αλλαγής στο περιβάλλον και μόνο που φαίνεται ότι τηρούν αυτή τη στάση; Αντί να συγκρουστεί με το εξωτερικό κακό μήπως η σύγκρουση είναι προτιμότερο να είναι με τις πιο άσχημες πλευρές του εαυτού του; Μήπως οι σκοτεινές προκλήσεις είναι απλά περισπασμοί και αφορμές προσκόλλησης, που απλά καταναλώνουν την ενέργεια του;

Και επήλθαν διευκρινίσεις:
———————-
Δεν πρέπει να παρεξηγούμε το «περιμένει» και να του αποδίδουμε συναισθηματικές προθέσεις ή πρόβλημα του λευκού αντιπροσώπου να είναι μόνος του στον αγώνα για τις αρχές του και να χρειάζεται τη συμπαράσταση των άλλων. Το νόημα του «περιμένει» είναι ότι πρέπει να περιμένει την κατάλληλη στιγμή και να εκκολαφθεί το κατάλληλο περιβάλλον για να είναι γόνιμη η σπορά των ιδεών του. Δεν αφορά προσκόλληση η αναμονή, αλλά νοήμονα επιλογή του κατάλληλου χρόνου. Επίσης η άποψη ότι ο λευκός πρέπει να διατηρεί τις δυνάμεις του και να μην «πέφτει στο επίπεδο» του σκοτεινού έχει τον κίνδυνο να είναι ελιτίστικη και με αυτόν τον τρόπο τελικά καθόλου λευκή (ο ελιτισμός είναι χαρακτηριστικό της μαύρης στοάς). Λέγεται ότι στο πρώτο ηλιακό σύστημα οι εκπεσώντες άγγελοι ήταν οι κορυφές της μύησης, που όμως ήταν τόσο απορροφημένοι από τα δημιουργήματα τους που την ώρα που το θείο τους ζήτησε να τα παρατήσουν αρνήθηκαν, φοβάμαι ότι σε αυτό το ηλιακό σύστημα οι εκπεσώντες θα είναι όσοι δεν μπορέσουν να αποχωριστούν την ίδια την ομορφιά αυτού που πέτυχαν. Υπηρετούμε ένα σκοπό κι ένα στόχο, δεν είμαστε λευκοί από ωραιοπάθεια ή ναρκισσισμό. Εκτιμούμε και δεν υποτιμούμε τους σκοτεινούς, γιατί είναι αδερφοί μας, που όμως διάλεξαν την άλλη πλευρά, αλλά υπηρετούν εξίσου το θείο σχέδιο έστω κι αν δεν το ξέρουν. Αν πιστέψουμε ότι είμαστε καλύτεροι κάνουμε το λάθος, αντί να υπηρετούμε, να θαυμάζουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη.

Το περιμένει και περιμένει και περιμένει τελικά, δε σημαίνει ότι δε θέλει συναισθηματικά να είναι μόνος και φοβάται να βαδίζει το δύσκολο δρόμο μόνος. Σημαίνει το ακριβώς αντίθετο. Ότι για να γίνει σωστά αυτό που πρέπει να γίνει, πρέπει να πνίξει τα συναισθήματα του, να μαζέψει τη βιασύνη του, να περιορίσει το άγχος του, να τιθασέψει το θυμό του και να περιμένεις να βρει κι ο άλλος τη στιγμή του και να συντονιστεί μαζί του.